ANTOINETTE ZWIRCHMAYR #1 – 67’

Friday
20.10.2017 / 18:15
Plateau

Monday
23.10.2017 / 20:30
Plateau

CLOSED CIRCUIT 

SASHA PIRKER, AUSTRIA 2014
colour, 3’, 16mm, v : SILENT

WHAT I REMEMBER 

ANTOINETTE ZWIRCHMAYR, AUSTRIA 2017
colour, 64’, Digital file, v : ENGLISH, sub : —

What I Remember is een triptiek die bestaat uit de hoofdstukken The Pimp and His Trophies (2014-2015), Jozef – My Father’s Criminal Record (2015-2016) en The Shadow of Utopia (2017). Door te vertrekken van herinneringen aan haar grootvader, een van de grootste pooiers van Salzburg, en haar vader, een jonge bankovervaller en daarna een exploitant van een edelsteenmijn in Brazilië, vermijdt Antoinette Zwirchmayr de gebruikelijke pistes van de familiefilm. Hier, in deze puzzel van herinneringen uit de kindertijd, is de tekst geschreven door een buitenstaander, ingesproken door stemmen die niet van de protagonisten zijn en afstandelijk gemaakt door het loskoppelen van de voice-over en het beeld. Talrijke zwarte overgangen scheiden de prachtige beelden van elkaar. Coherent ondanks zijn drie verschillende fotografen: Rosa John, Leena Koppe en Zwirchmayr zelf. De beelden hebben dezelfde aard – en evocatieve kracht – als die van de kortfilms van de cineaste: de sterke aanwezigheid van lichamen en voorwerpen (spiegels, kristallen, stenen, fruit) en hun relatie – via de zorgvuldige kadrering van elk beeld – met hun omgeving (architectuurfragmenten of landschappen).

De film wordt voorafgegaan door Closed Circuit (Sasha Pirkas): de openbaring van een beeld van een “vrouw met een camera” (Bolex) op een Polaroid-foto. “De verschijning van het beeld duurt drie minuten, de duur van een bobijn van 30 meter film, zoals die waarmee we heel mijn film hebben gefilmd – ook met een Bolexcamera. (…). De camera kan zowel een onderzoekswerktuig zijn als een bescherming tegen gevoelige onderwerpen.” (Zwirchmayr).

What I Remember est un triptyque, constitué des chapitres The Pimp and His Trophies (2014-2015), Jozef – My Father’s Criminal Record (2015-2016) et The Shadow of Utopia (2017). Se souvenant de son grand-père, un des plus grands proxénètes de Salzbourg, et de son père, tout jeune braqueur de banques puis exploitant d’une mine de pierres précieuses au Brésil, Antoinette Zwirchmayr évite les ornières habituelles du film de famille. Ici, dans ce puzzle de souvenirs d’enfance, le texte est écrit par une plume extérieure, dit par des voix qui ne sont pas celles des protagonistes et mis à distance par la disjonction de la voix off et de l’image. Séparées par de nombreux noirs, les superbes images (cohérentes malgré trois directrices de la photo différentes : Rosa John, Leena Koppe et Zwirchmayr elle-même) possèdent la même nature – et la même puissance évocatrice – que celles des courts métrages de la cinéaste : la présence forte des corps et des objets (miroirs, cristaux, pierres, fruits) et leur relation – via le cadrage méticuleux de chaque plan – à leur environnement (fragments d’architecture ou de paysages).

Précédé par Closed Circuit (Sasha Pirkas) : la révélation de l’image d’une « femme à la caméra » (Bolex) sur une photo Polaroïd. « L’apparition de l’image prend trois minutes, la durée d’une bobine de 30 m de pellicule, comme celles avec lesquelles nous avons tourné – aussi à la caméra Bolex – tout mon film. […] La caméra peut être autant un outil d’investigation que de protection pour se confronter à des sujets délicats. » (Zwirchmayr).

What I Remember is a triptych, consisting of The Pimp and His Trophies (2014), Josef – My Father’s Criminal Record (2016) and The Shadow of Utopia (2017). Commemorating her grandfather, one of Salzburg’s biggest pimps, and her father, first a young bank robber, then the operator of a precious stone mine in Brazil, Antoinette Zwirchmayr avoids the usual ruts of the family film. Here, in this puzzle of childhood memories, the text is written by an external pen, featuring voices that are not those of the protagonists. Separated by black inserts, the superb images (coherent, despite being made by three different cinematographers: Rosa John, Leena Koppe and Zwirchmayr herself) possesses the same evocative power as the filmmaker’s short films: a strong presence of bodies and objects (mirrors, crystals, stones, fruits), including – through the meticulous framing of each shot – their relationship to the environment (fragments of architecture or landscapes).

Preceded by Sasha Pirkas’s Closed Circuit, or the revelation of the image of a ‘woman with a (Bolex) camera’ on a Polaroid photo. “The apparition of the image takes three minutes, being the duration of a 30m film reel, like the reels with which we’ve shot my entire film. (…) The camera can be as much an instrument of investigation as of protection, in order to confront delicate subjects.” (Zwirchmayr)

 

ingeleid door / présenté par / introduced by
Antoinette Zwirchmayr

[ticket event=’1271′]
[ticket event=’1303′]

---

Related:

Âge d’Or Festival 2017 / Antoinette Zwirchmayr