COMPETITION #6 – 63’

Monday
10.10.2016 / 17:00
Ledoux

THERE IS A HAPPY LAND FURTHER AWAAY Âge d’Or

BEN RIVERS, UK 2015
colour + b&w, 20’, DCP , v : ENG, sub : — 

Le film aborde les paysages de l’archipel volcanique de la République de Vanuatu, avant sa destruction par le cyclone Pam au début de 2015 – devenant ainsi une sorte de document hanté d’un écosystème aujourd’hui irrévocablement détruit. Une voix féminine hésitante lit, en trébuchant sur les mots, un poème de Henri Michaux à propos d’une vie vécue dans un pays lointain. Des images de volcans en activité sur l’île, des débris sous-marins de la Deuxième Guerre mondiale, des enfants qui jouent, des épaves de bateaux se transforment, à l’autre bout du monde, en souvenirs numériques intangibles du lieu. Les images d’une terre érodée entrent en résonnance avec un film lui-même érodé – tandis que sur la mer une silhouette solitaire dérive sur son bateau.

De film legt de landschappen vast van de Republiek Vanuatu, een verafgelegen vulkanische archipel, voordat ze begin 2015 verwoest werden door de cycloon Pam. Zo worden de beelden een spookachtig document van een ecosysteem dat vandaag onherroepelijk veranderd is. Een aarzelende vrouwelijke stem leest, vol haperingen en vergissingen, een gedicht van Henri Michaux dat het leven in een ver land verhaalt. Beelden van het eiland – actieve vulkanen, onderwaterpuin uit WO II, spelende kinderen, vernielde boten – transformeren tot ontastbare digitale herinneringen aan het eiland, gemaakt aan de andere kant van de wereld. Beelden van het geërodeerde land versmelten met eroderende pellicule, een eenzame figuur op een boot drijft rond op zee.

The film captures the landscapes of the remote volcanic Republic of Vanuatu archipelago, before they were devastated by Cyclone Pam in early 2015, the footage becoming a ghostly document of an ecosystem now irrevocably altered. A hesitant female voice reads a poem by Henri Michaux, recounting a life lived in a distant land, full of faltering and mistakes. Island imagery of active volcanoes, underwater WW2 debris, children playing, and wrecked boats transform into intangible digital recollections of the island, made on the opposite side of the world. Images of the eroded land merge with eroding film, a lone figure on a boat drifts at sea.

PAPAGAIO (DJAMBI) Âge d’Or

JOÃO MARIA GUSMÃO & PEDRO PAIVA, PORTUGAL 2014
colour, 43’, 16 mm, v : SILENT

Tourné à Sao Tomé-et-Principe (un petit archipel lusophone du golfe de Guinée), le film témoigne d’un rite vaudou africain connu localement sous le nom de djambi. En état d’ébriété, les participants dansent et entrent dans un état de transe qui leur permet de communiquer avec les esprits des morts. Les cinéastes présentent ce rituel sans autre montage que la succession des bobines de 30 m de leur caméra Bolex (chaque plan est un plan-séquence). Recourant à un style documentaire, caméra à l’épaule, les artistes finissent par associer activement les participants à la transe à la seconde moitié du tournage en leur confiant la caméra.

De film, gedraaid op São Tomé en Príncipe, een Portugees-sprekende eiland-natie voor de westkust van Centraal-Afrika, laat een West-Afrikaanse voodoo-ritueel zien dat plaatselijk bekend staat als Djambi. Dronken deelnemers dansen en raken in een trance waarin de geesten van de doden worden opgeroepen. Gusmao en Paiva presenteren het ritueel zonder enige bewerking of montage, er is slechts de volgorde van de opgenomen filmrollen; elke opname beslaat een Bolex-negatiefspoel van 30 meter, van begin tot einde. De kunstenaars filmen uit de hand, in documentaire stijl, en betrekken de tranceperformers ook bij het filmen,  Ten slotte delen ze de camera met de performers.

Shot in São Tomé and Príncipe (a Portuguese speaking Island nation off the western coast of Central Africa), the film bears witness to a West African voodoo ritual, known locally as Djambi. Whilst intoxicated, the participants dance and enter a state of trance in which they channel the spirits of the dead. Gusmao and Paiva present the ritual without any editing, apart from the sequencing of the reels; each shot is a single one, running from the beginning until the end of a 30 meter Bolex negative reel. Using a documentary style of handheld camera, the artists engage the trance performers within the latter’s stage, and then share the camera with the performers.

---

Related:

Âge d’Or Festival 2016 / ÂGE D’OR Prize