COMPETITION #3 – 70’

Saturday
08.10.2016 / 19:00
Ledoux

Neither God nor Santa María (SIN DIOS NI SANTA MARIA) IMPATIENCE

SAMUEL M. DELGADO & HELENA GIRÓN, SPAIN 2015 
colour, 12’, DCP, v : SPANISH, sub : ENG

Comme les avions n’existaient pas, les gens se déplaçaient en priant, ils voyageaient d’un endroit à l’autre en veillant à rentrer tôt, avant le coucher du soleil. D’anciens enregistrements de paroles de pasteurs parlent de l’existence de mythiques sorcières et de leurs voyages. Dans la vie quotidienne d’une femme, la magie de ses contes se matérialise alors que tombe la nuit. La nuit est le moment où les voyages sont possibles.

Aangezien vliegtuigen niet bestonden, trokken mensen al biddend rond, ze gingen van de ene plek naar de andere en kwamen vroeg terug, nog voor zonsopgang. In oude geluidsopnamen hebben de stemmen van predikanten het over het mythische bestaan van heksen en hun reizen. In het dagelijks leven van een vrouw begint de magie van haar verhalen te materialiseren wanneer de avond valt. De nacht is het moment waarop reizen mogelijk is.

Since airplanes did not exist, people moved around using prayers, they went from one land to another and returned early, before dawn. In old audio recordings, the voices of pastors speak of the mythical existence of witches and their travels. In the daily life of a woman the magic of her tales begins to materialise as night falls. Night is the time when travel is possible.

IF I WERE ANY FURTHER AWAY I’D BE CLOSER TO HOME IMPATIENCE

RAJEE SAMARASINGHE, SRI LANKA-USA 2016
b&w, 15’, DCP, v : SILENT

Un film-poème muet qui reflète le lieu de naissance de ma mère et de ses premiers pas sur Terre. Le portrait « intergénérationnel » d’artisans du Sud de l’Asie, qui se déploie comme un voyage dans la mémoire, l’expérience, et le touché.

Een stil gedicht, een reflectie op de geboorteplaats van mijn moeder en haar eerste sporen op aarde. Een portret van Zuid-Aziatische ‘makers’, over de generaties heen, wordt een perceptuele reis doorheen geheugen, ervaring en aanraking.

A silent poem reflecting on the place of my mother’s birth and her first traces on earth. A generational portrait of South Asian “ makers ” becomes a perceptual voyage into memory, experience, and touch.

THE MASKED MONKEYS  Âge d’Or

ANJA DORNIEDEN & JUAN DAVID GONZáLES MONROY, GERMANY-INDONESIA 2015 
b&w, 30’, 16 mm, v : ENG, sub : — 

Les spectacles masqués d’Indonésie datent de plusieurs milliers d’années. La croyance dit qu’ils proviennent d’un rite mortuaire tribal, où les danseurs masqués étaient considérés comme les interprètes des dieux. Aux échelons les plus bas de la société javanaise, on trouve une manifestation unique de ces traditions, dont la pratique est une performance et pas seulement un divertissement. Ces interprètes aspirent à être respectés, honorés et espèrent rencontrer le succès. Ils ont emprunté une voie qui doit les faire accéder à un état supérieur et à une forme d’anoblissement.

De Indonesische maskerkunsten zijn duizenden jaren oud. Er wordt gewoonlijk naar verwezen met wayang topeng (wajang: schaduw of marionet; topeng: masker). Er wordt aangenomen dat wayang topeng afkomstig is van tribale doodsriten, waarbij gemaskerde dansers gezien werden als de tolken van de goden. In de laagste rangen van de Javaanse samenleving vind je een unieke manifestatie van deze gemaskerde tradities. De beoefenaars  zijn performers, maar het zijn niet louter entertainers, ze willen niet slechts vermaken. Hun ambitie is om in acht genomen, geëerd te worden, succesvol te zijn. Ze zijn een pad ingeslagen waarvan ze weten dat het zal leiden naar een hogere staat, naar een eervolle en nobele positie.

The masked arts of Indonesia are thousands of years old. They are commonly referred to as wayang topeng (wayang: shadow or puppet; topeng: mask). It is believed that wayang topeng originated from tribal death rites, where masked dancers were considered the interpreters of the gods. In the lowest rungs of Javanese society a unique manifestation of these masked traditions can be found. Its practitioners are performers, but they are not merely entertainers. Their aim is not simply to amuse. Their ambition is to be respected, to be honoured, to be successful. They have embarked on a path they know will lead to a higher state, to an honourable and noble position.

THE SILENCE OF ANI Âge d’Or

FRANCIS ALŸS, TURKEY 2015
In collaboration with
Antonio Fernández Ros, Julien Devaux, Félix Blume and The Teens of Kars
b&w, 13’, Digital File, v : NO DIALOGUE

Il y a bien longtemps, au Moyen-Âge, Ani était une ville très importante. On l’appelait « la ville aux 1001 clochers » et elle rivalisait en taille et en beauté avec Constantinople ou Jérusalem. Mais, au XI^e siècle, des guerriers Seljuk venus d’Asie centrale envahirent Ani. D’autres sièges, pillages et invasions allaient suivre. Les habitants commencèrent à abandonner la ville, jusqu’à ce qu’elle soit totalement déserte et que le silence y règne. Tout ceci est arrivé il y a bien longtemps. Pourtant, n’est-il pas possible de faire mieux que le silence ? Aujourd’hui, chaque étudiant reçoit une partition musicale et un instrument conçu pour imiter le chant des oiseaux. Une fois à Ani, chacun d’eux se cache dans les ruines et se met à appeler les oiseaux. Dans un premier temps quelques petits cris se font entendre, puis une mélodie prend forme, à laquelle des nuées d’oiseaux font écho à travers la vallée, jusqu’en Arménie. Et le chant se poursuivra jusqu’à l’épuisement, jusqu’à ce que les oiseaux reviennent à Ani et que la vie reprenne dans cette ville fantôme.

Ooit was Ani een van de belangrijkste middeleeuwse steden. Men noemde ze ‘de stad van de 1001 kerken’ en ze concurreerde qua grootte en schoonheid met Constantinopel en Jeruzalem. Maar in de elfde eeuw vielen Seltsjoekse strijders, afkomstig uit Centraal-Azië, Ani binnen. Belegeringen, plunderingen en meer invasies volgden… Mensen begonnen de stad te verlaten, tot al het leven verdwenen was en de stilte over Ani viel. Dit alles gebeurde vele jaren geleden… Maar kunnen we niets beters doen dan zwijgen? Vandaag krijgt elke student een muziekpartituur en een instrument om vogels mee te imiteren. Een lokroep. Eenmaal in Ani toegekomen, zal iedereen zich in de ruïnes verbergen en de vogels beginnen lokken. Eerst doorbreken een paar kreten de stilte, dan zal er een melodie aanzwellen – tot een koor van vogelgezang over de vallei zal echoën, helemaal tot in Armenië. En het zingen zal doorgaan tot aan de uitputting, totdat de vogels opnieuw naar Ani terugkeren en het leven terugkeert naar de vergeten stad.

Once upon a time Ani was one of the most important cities of the Middle Ages. People called it “ the city of the 1001 churches ” and it competed in size and beauty with Constantinople and Jerusalem. But in the eleventh century Seljuks warriors coming from Central Asia invaded Ani. Sieges, sackings and more invasions followed… People started abandoning the city until all life left and silence fell into Ani. This all happened many years ago… Yet, can’t we do better than silence ? Today, each student will receive a musical score and a instrument designed to imitate birds. A birdcall. Once in Ani everyone will hide in the ruins and start calling the birds. At first a few cries will interrupt the silence, then a melody will grow until a chorus of bird calls echo across the valley all the way to Armenia. And the singing will go on to the point of exhaustion, until the birds return to Ani and life comes back to the forgotten city.

---

---

Related:

Âge d’Or Festival 2016 / ÂGE D’OR Prize / Impatience